‘Waar is het spóór…?! Ik wil dood. Van mij hoeft het niet meer. Waar is het mis gegaan? Hoe kan dit?! De tranen stromen over mijn wangen.
We hadden het al uit ons hoofd gezet, een broertje of zusje voor Ype. Langzaam lieten we onze droom naar nog een kleintje los. Het was goed zo. Babyspullen op Marktplaats; tijd voor een nieuwe fase.
Totdat ik onverwachts zwanger bleek te zijn. Een enorm spannende tijd brak aan; zou het na 4 miskramen dan alsnog goed komen? Sommigen zeiden: als je het loslaat, dan komt het naar je toe. Zou dit ons winnende lot worden?
Op de eerste echo klopte het hartje; de tranen stroomden over mijn wangen. Wauw, wat een wonder! Het doet het….! 6 weken + 5 dagen. Op naar de volgende echo’s.
Twee weken mochten we opnieuw een echo laten maken. Na 4 miskramen, vloog ik af en toe tegen de muren op van onzekerheid. Voelde ik mij nog zwanger? Check. ’s Nachts plassen: check. Geen bloedverlies: check. Zo langzaam het kindje groeide, zo langzaam groeide ook ons vertrouwen dat we een gezond kindje ter wereld gaan brengen. Het gaat écht gebeuren! Dit gaat em worden!
Na ruim 8 weken vertellen we Ype (5) dat er een baby in mama’s buik groeit en dat hij grote broer wordt na de meivakantie. Hij lacht van oor tot oor en wij ook. (‘En mag ik dan nu een filmpje kijken?’, je bent tenslotte 5).
Weer een spannende echo komt er aan: de termijnecho. Terwijl ik mij voorzichtig afvraag of het hartje nog klopt, is de echoscopiste vooral benieuwd of ie goed gegroeid is. Ik glimlach om het verschil in perspectief. We krijgen allebei gelijk: het hartje klopt en je groeit precies zoals het hoort! En wat ben je lekker beweeglijk! Je zwaait zelfs even vanuit mijn buik; wat een wonder! Volgens de echoscopiste kan de vlag nu echt wel uit; gefeliciteerd!
Een paar weken later zijn we bij de verloskundige. Heb jullie je al aangemeld voor de kraamzorg? Dagopvang al geregeld? O ja, dat mogen we ook gaan regelen! Bij de controle hoort ze het hartje niet, maar de echoscopiste had ons al gewaarschuwd: jullie kindje ligt flink naar achteren, dus als je geen hartje hoort, geen paniek. Fijn dat ze ons gewaarschuwd heeft. Morgenochtend weer een echo! Hebben we meteen een nieuwe foto van het kleintje: kom maar door!
De volgende ochtend zitten we vol vertrouwen bij de echoscopiste. Ze zoekt, ik zoek. Wáár knippert het hartje? Ze rommelt wat aan de apparatuur en blijft stil.
Na een korte stilte zegt ze: het spijt mij, maar het hartje klopt niet meer. Néé, niet dit! Mijn eerste reactie is: Wáár is het spoor?! Ik wil niet meer, ik wil dood! Het interesseert me geen flikker, ik wil dood. Als ik buiten kom, zie ik het spoor liggen op zo’n 50 meter… Joost rijdt mij naar huis.
Ik kan alleen maar huilen. Een uurtje later komt de verloskundige langs, hoe lief. Ook zij is verslagen. Waarom? Waarom jullie? We huilen en we huilen.
Het is zó oneerlijk en zo enorm pijnlijk dit verlies.
Ik, die altijd zo positief was, het is teveel…. van mij hoeft het niet meer. Als ik de dag erna op de fiets zit komt de zwarte mist in mijn hoofd opzetten: als ik nu hier van deze brug afspring, is het ook klaar…
Ik wil niet zozeer dood, ik wil die immense pijn niet meer. Het is zo ontzettend pijnlijk en oneerlijk dat ik het nog niet dragen kan.
Ik draag jou na dit gitzwarte nieuws nog zo’n 5 weken bij mij; blijkbaar kunnen we elkaar nog niet loslaten. Ik wil je nog zo graag laten zien hoe mooi de wereld is: de sneeuw die de dag erna valt, de zon, de blauwe lucht, onze liefde, je grote broer, de wereld. Het mocht niet zo zijn… Ik huil en ik huil.
Op sommige momenten overvalt het gemis zo enorm, dan komen de negatieve gedachtes als zwarte mist: zal ik vanavond uit het leven stappen? Dan hebben ze het morgenochtend pas door.
Ook al heelt tijd niet alle wonden, langzamerhand ga ik weer van overleven naar leven. Langzamerhand geniet ik weer van de kleine mooie dingen die er óók zijn. Er komen weer aanvragen voor lezingen en trajecten.
Maar ik kan het niet opbrengen om weer gewoon beginnen met posten op social media alsof er niets gebeurd is. Vandaar ook deze post. Het leven is niet altijd mooi. En waarom zouden we alleen de mooie ‘bling bling’ dingen posten?! Kijk mij eens hoe goed het gaat!
Het leven is soms gewoon enorm r*ck. En ook dat mag gezien worden. Wat het allerbelangrijkste is, is dat we verbinding hebben met elkaar.De ander écht zien, met alles wat er is. Dat we ondanks alle verschillen allemaal mens zijn.
Vanaf het begin van de zwangerschap had ik het gevoel dat jij gezien wilde worden. Bij deze lieve schat! En ik hou van je! En wat mis ik je…!
8 Comments on “Persoonlijk bericht”
Och lieve schat, ik heb de tranen in mijn ogen bij het lezen van dit verhaal! Hoewel ik het dus al wist. Maar jemig, wat zal je je klote gevoeld hebben. Ik hoop dat je langzaamaan weer een beetje licht aan het einde van de tunnel gaat zien. Ik had het jou zo ontzettend gegund om nog een klein gezond hummeltje te krijgen. Een dikke knuffel!
Dank voor je lieve en oprechte woorden Agnes, de vele mooie woorden doen ons enorm goed. Het gaat gelukkig de goede kant op, hopelijk zet deze stijgende lijn door, maar rouw kan soms grillig zijn.
Ik ben ontroerd na het lezen van dit verhaal. Niet te bevatten dat je wederom zo’n vreselijke gebeurtenis moet doorstaan met alle pijn en verdriet die daarbij komt kijken. Knap dat je je gevoelens zo mooi kunt omschrijven en dapper, stoer dat je het met ons deelt. Delen is immers helen. Een rouwproces is f*cking zwaar, heel veel sterkte met leren omgaan met het verlies, opkrabbelen en dingen weer oppakken. Zorg goed voor jezelf en onthoudt …….je hoeft het niet alleen te doen. ❤dikke knuffel!
Dank voor mooie en warme woorden Natasja. Het voelt enorm goed om mijn shit ook te mogen laten zien, delen maakt het een stuk draaglijker; ik hoef het inderdaad niet alleen te doen, dank je wel…
Lieve Jikkie, voor de tweede keer lees ik je verhaal….en het grijpt me weer net zo aan. Een verhaal dat voor mij herkenbaar voelt en is, al is het alweer jaren geleden. Wat voel ik met je mee en wat knap dat je de moed hebt dit te delen. Jouw droom die zo uiteen spatte door die ene mededeling. En wat was het een tweede kindje jou gegund. Ik vind het zo moedig dat je zo puur jouw verhaal durft te delen via de socials. Want soms is het leven even niet leuk en heel oneerlijk. Gelukkig is er dat sprankje moed dat deed besluiten verder te gaan al zal het ook dan niet altijd meevallen. Geef je verdriet de ruimte. Je hebt er misschien niet heel veel aan, maar weet dat er velen zijn die je zoveel gunnen. Van hieruit een heel dikke knuffel voor jou. Liefs, Monique
Dank voor je oprechte en lieve woorden Monique. Het leven is af en toe hard, pijnlijk, rauw; ook jou is het niet bespaard gebleven. Maar het leven is ook mooi, warm, en liefdevol. Dank dat je die kant ook weer even aanraakt met jouw berichtje. Liefs, Jikkie
Lieve Jikkie, wat een vreselijk bericht. Het spijt mij zo voor jou. Je bent zo’n geweldig mens en dat mooie kindje had het zo goed bij jou gehad. Wat een afschuwelijk gemis voor jou, Joost en Ype. Heel veel sterkte met het verwerken en met de draad weer oppakken. Als ik iets voor je kan doen, laat het mij weten.
Lieve Sigrid,
Ik voel je warmte en lieve woorden hier, dank! En dat is soms het enige wat je kunt doen voor iemand. Het gaat gelukkig (fingers crossed) weer de goede kant op: alle warme reacties hebben enorm geholpen. Want ondanks alle ellende hebben we ook een waterval aan liefde over heen gekregen. Delen=helen…